ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΕΝΑ ΣΥΝΧΡΟΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

«Ιεράπετρα: Αυτοκτονία 52χρονου

Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2012 10:17 Κώστας Βασιλάκης

Τέλος στη ζωή του έβαλε ένας 52χρονος έμπορος αγροτικών προϊόντων στην Ιεράπετρα που βρέθηκε απαγχονισμένος από την ίδια τη σύζυγό του, η οποία τον αναζητούσε εναγωνίως όταν αυτός δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα που έκανε.

Ο αυτόχειρας κρεμάστηκε χθες στις 9 το βράδυ μέσα στην επιχείρησή του χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτρικό καλώδιο, σκορπίζοντας τη θλίψη στους δικούς του ανθρώπους και στην κοινωνία της πόλης του Λασιθίου.

Ο 52χρονος αυτόχειρας δραστηριοποιούνταν από το 1984 στην Ιεράπετρα στον τομέα της εμπορίας πρώιμων κηπευτικών και είχε αναπτύξει μια μεγάλη επιχείρηση, που φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα που τον οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα.»

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, παίρνω αφορμή από το παραπάνω δημοσίευμα, που το έχω αντιγράψει, όπως είναι από τον διαδικτυακό ιστοτόπο της ερτ. Για  να πω και εγώ κάποιους προβληματισμούς μου πάνω σε αυτό το θέμα. Έχω την γνώμη ότι το εν λόγω θέμα, τείνει να γίνει μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, με τεράστιες συνέπειες, στην κοινωνία αλλά και στις οικογένειες των ανθρώπων που τολμούν να πράξουν κάτι τέτοιο, προσβάλλοντας την ανθρώπινη ζωή, που είναι ένα από τα πολυτιμότερα δώρα, αν όχι το πολυτιμότερο που έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο.

Η αύξηση  του αριθμού αυτοκτονιών σε ποσοστό που αγγίζει το 40%, καταγράφεται στην Ελλάδα σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία και τις επιδημιολογικές μελέτες.

Ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος το είχε επισημάνει άλλωστε σε σχετικό ερώτημα που είχε κατατεθεί στη Βουλή, για την αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών κατά 40%.

«Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία και οι επιδημιολογικές μελέτες καταδεικνύουν μια σημαντική αύξηση σε ποσοστά αυτοκτονιών στην Ελλάδα, η οποία αγγίζει το 40%», είχε αναφέρει συγκεκριμένα ο υπουργός κρούοντας ταυτόχρονα τον κώδωνα του κινδύνου. Ο κ. Λοβέρδος έκανε επίσης ιδιαίτερη αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στο Ηράκλειο της Κρήτης αφού εκεί σημειώνονται και τα περισσότερα κρούσματα.

Τα λεγόμενά του έρχεται να επιβεβαιώσει και η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρία που κάνει λόγο όχι μόνο για αύξηση στις απόπειρες αυτοκτονίας αλλά και στην κατανάλωση ψυχοφαρμάκων καθώς και των επισκέψεων σε ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές. Αυτό άλλωστε που υποστηρίζουν οι ειδικοί πως «όταν αυξάνονται τα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα, γεννιούνται και τα ψυχολογικά», επιβεβαιώνεται με το τραγικότερο τρόπο.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 2009 στην Ελλάδα σημειωνόταν κατά μέσο όρο μια αυτοκτονία την ημέρα, ενώ το 2010 ο αριθμός αυτός διπλασιάστηκε! Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί ότι η οικονομική κρίση και κατά προέκταση η ανασφάλεια που προκαλεί, μπορούν να οδηγήσουν σε ραγδαία αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, οι οποίες συνήθως εμφανίζονται συχνότερα σε ανέργους απ’ ό,τι σε εργαζόμενους.

«Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης στις αυτοκτονίες σε ολόκληρη την Ευρώπη», είχε δηλώσει η κυρία Ελένη Μπεκιάρη, μέλος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Κλίμακα» τονίζοντας ότι κύρια αιτία για το ένα τέταρτο των αυτοκτονιών το τελευταίο έτος ήταν οι οικονομικοί λόγοι. Επισήμανε μάλιστα ότι οι κλήσεις στη γραμμή υποστήριξης 1018 έχουν φτάσει σήμερα σε τετραπλάσιο νούμερο σε σχέση με το 2007.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, που επεξεργάζεται η «Κλίμακα», 4.042 άνθρωποι στην Ελλάδα έδωσαν τέλος στη ζωή τους ως αυτόχειρες, το διάστημα από το 1999 έως το 2009. Από αυτούς, οι 3.288 ήταν άντρες και οι 754 γυναίκες (αναλογία αντρών-γυναικών 4 προς 1).

Βάση των στοιχείων της Στατιστικής Αρχής, διαπιστώνεται ότι τα τελευταία έτη οι αυτοκτονίες στη χώρα μας ακολουθούν αυξητική τάση. Πιο συγκεκριμένα, το 2009 καταγράφηκαν 393 αυτοκτονίες (333 άντρες και 58 γυναίκες), σε σχέση με το 2007 όπου σημειώθηκαν 328 αυτοκτονίες (268 άντρες και 60 γυναίκες).

Τελευταίο περιστατικό στη χώρα μας, μέχρι στιγμή είναι αυτό της Ιεράπετρας. Εδώ θα μου επιτρέψετε να θέσω ένα ερώτημα αγαπητοί μου αδελφοί, ποιος φέρνει την ευθύνη για αυτά τα περιστατικά; Την φέρνει η κοινωνία; Την φέρνει η πολιτεία; Συνεχώς λέμε, ψυχολογικοί λόγοι, οικονομικοί λόγοι, μα αυτοί οι λόγοι δεν είναι συνέπεια κάποιων άλλων λόγων. Όταν επικαλούμαστε την οικονομική κρίση από τη μια και την ψυχολογική φόρτιση από την άλλη, αμέσως κατανοήθηκαν όλα. Από το τυπικό της αποδόσεως της Εκκλησιαστικής κηδείας, μέχρι και να παραδεχθούμε το γεγονός ελαφρά τη καρδία.

Αγαπητοί μου αδελφοί δεν είναι τα πράγματα τόσο απλά και δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου, να περνά απαρατήρητο το ερώτημα ποιος φέρει την ευθύνη . Η απάντηση, για το κάθε μέλος της κοινωνίας, θα πρέπει να είναι, πως εγώ και μόνο εγώ φέρω αυτή την ευθύνη.

Ναι εγώ φέρω την ευθύνη, γιατί έφερα παιδιά στον κόσμο, και τους έδωσα να καταλάβουν, πως η αγάπη των γωνιών, είναι παροχές, χρήματα, ανέσεις και ασυδοσία.

Ναι εγώ φέρω την ευθύνη, γιατί βάπτισα ένα παιδί και δεν του έμαθα τη είναι η αγάπη, ως το μεγαλύτερο ιδανικό της Χριστιανικής ζωής.

Ναι εγώ φέρω την ευθύνη, γιατί έγινα δάσκαλος και δεν είδα το κάθε παιδί ξεχωριστά, σαν ένα μέλος ενός συνόλου που ποτέ δεν αγάπησα, γιατί το συνέδεσα με τη δουλειά μου.

Ναι εγώ φέρω την ευθύνη, γιατί σαν Ιερέας, σαν εφημέριος της ενορίας, που μου εμπιστεύθηκε ο Κύριος, ξέπεσα της αποστολής μου και δεν έκαμα τη θεωρία της αγάπης πράξη, ώστε να ξέρω το όνομα και τα προβλήματα, αλλά και τις χαρές και τις λύπες, του κάθε ενός ανθρώπου που βρίσκεται κάτω από το πετραχήλι μου.

Ναι εγώ φέρω την ευθύνη, γιατί σαν ένα μέλος που απαρτίζει την Εκκλησία, το Δήμο, την Πολιτεία και την Κοινωνία ευρύτερα, δεν ενδιαφέρθηκα με αγάπη και στοργή για τον άλλον, τον ελάχιστο αδελφό του Κυρίου, αλλά πολιτεύθηκα ικανοποιημένος με όσα πράγματα απέκτησα είτε αυτά αποκτήθηκαν, με νόμιμο ή παράνομο τρόπο.

Ας φωνάξουμε αδελφοί σε όποιον ακούσει, ελάτε να αγαπήσουμε το Θεό και τη δημιουργία του. Να τον αγαπήσουμε μέσα από τα πρόσωπα των ανθρώπων και την φύση και όταν τα λάθει μας, μας οδηγούν, μπροστά σε δρόμους που δεν έχουν έξοδο, ας μην απογοητευθούμε. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος τερμάτισε τη ζωή του γιατί βρέθηκε ψυχολογικά πιεσμένος, από την οικονομική κρίση και από τις συνέπειες κάποιων πολιτικών, που συνειδητά ή ασυνείδητα εφάρμοσαν και εφαρμόζουν. Και δεν βρέθηκε ένας να του πει, πως είναι και ο Θεός στο παιχνίδι και ας νομίζουν κάποιοι, ότι παίζουν μόνοι τους και λογαριάζουν χωρίς το Θεό και κάνουν ότι τους αρέσει, δεν βρέθηκε ένας να του πει αν αφήσει το πρόβλημα του στο Θεό αυτός θα του το λύσει. Πως ο Θεός που τα πάντα εν Σοφία Εποίησε, θα του έδινε τη λύση, θα του έδινε φαγητό, ρούχα και στέγη. Εγώ μέχρι στιγμής δεν το είπα και φαντάζομαι, ότι κανείς μας δεν το έχει πεί.

Έχω τη γνώμη, ότι πρέπει να αρχίσουμε, να κτυπάμε πόρτες, να γνωρίζουμε τους γείτονες μας, να αρχίσουμε να ακούμε την ανάγκη τους και τα προβλήματα τους. Να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε το φαγητό μας μαζί τους, να τους πούμε. Έλα αδελφέ μου, βγες από αυτά τα ρούχα του εγωισμού, δεν έχει σημασία αν εσύ χρησιμοποιείς μία άλλη λέξη και το λες, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Έλα και μοιράσου το πρόβλημα το οποίο έχεις μαζί μου, να μοιραστώ και εγώ το δικό μου μαζί σου.

Ο Χριστός και η Εκκλησία υπάρχει. Για μερικούς βέβαια υπάρχει ως τόπος επίγειας καταξίωσης, αλλά από όλους ως ο μοναδικός τόπος σωτηρίας. Έλα με πίστη, με αγάπη και η ελπίδα δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί. Δυστυχώς έχουμε μάθει στις ανέσεις και στα υλικά αγαθά και δεν θέλουμε να τα αποχωριστούμε με τίποτα. Το λάθος μας είναι ότι αγαπήσαμε περισσότερο την ύλη από ότι τον Θεό. Εύχομαι το περιστατικό αυτό να είναι το τελευταίο.

Επισυνάπτω άρθρο της κυρίας Αριάδνης Γραμμάτη, οικογενειακής ψυχοθεραπεύτριας και συμβούλου ψυχικής υγείας αξίζει τον κόπο να το μελετήσουμε, γιατί και η επιστημονική προσέγγιση στο εν λόγω θέμα μας είναι πολύτιμη και απαραίτητη.

Γόρτυνα 13/03/12  Π ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ        

              

Η Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας κα Αριάδνη Γραμμάτη γράφει σήμερα στην Τelergramm.gr

Οι άνθρωποι που επιχειρούν να αυτοκτονήσουν ή αυτοκτονούν “επιτυχώς” προσπαθούν να ξεφύγουν από μία κατάσταση που θεωρούν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και να ανακουφιστούν από δυσάρεστα συναισθήματα ή σκέψεις. Η πρωταρχική ανάγκη δεν είναι το να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, αλλά το να βγούνε από τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν. Στις περιπτώσεις που θεωρούν ότι δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξουν την κατάσταση και αυτή η κατάσταση τους δημιουργεί ένα αίσθημα αδιεξόδου, στρέφονται στην αυτοκτονία σαν τη μοναδική λύση.

Πολλοί άνθρωποι που στρέφονται στην αυτοκτονία, έχουν βιώσει κάποια απώλεια, λόγω θανάτου κάποιου αγαπημένου ατόμου, διαζυγίου, ή και απώλεια οικονομική, επαγγελματική αποτυχία ή ανεργία και κοινωνική απομόνωση. Συχνά η απόφαση συνοδεύεται από αισθήματα θυμού, ντροπής και τύψεων που προκαλούν απελπισία.

Βέβαια, δεν επιλέγουν την αυτοκτονία όλοι σαν λύση παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Ένας πολύ σημαντικός λόγος για αυτό είναι το ότι οι άνθρωποι που αυτοκτονούν έχουν κατάθλιψη. Η κατάθλιψη επηρεάζει τον τρόπο σκέψης του ατόμου, το κάνει να εστιάζει στις αποτυχίες και να υποτιμά τις ικανότητες του να αντεπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άντρες επιλέγουν την αυτοκτονία σαν λύση πιο συχνά από τις γυναίκες και το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών το έχουν οι άντρες της τρίτης ηλικίας. Επίσης, τα άτομα με παρορμητική προσωπικότητα επιχειρούν να αυτοκτονήσουν πιο συχνά, σε μία στιγμή που νιώθουν ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος. Πιο συχνά η απόπειρα αυτοκτονίας είναι ένας τρόπος δήλωσης της απελπισίας του ατόμου και οι επιτυχημένες απόπειρες είναι πιο σπάνιες. Στην δεύτερη περίπτωση, η μέθοδος της αυτοκτονίας δηλώνει και την αποφασιστικότητα. Οι άντρες επιλέγουν πιο βίαιες μεθόδους αυτοκτονίας από τις γυναίκες, για παράδειγμα, απαγχονισμό και τη χρήση όπλου και γι αυτό τα άτομα που αυτοκτονούν “επιτυχώς” είναι πιο συχνά άντρες.

Στις περιπτώσεις που το άτομο πρώτα δολοφονεί τα μέλη της οικογένειάς του, αυτό κατά πρώτον δηλώνει ένα αίσθημα ευθύνης για την οικογένειά του και την δυστυχία ή ντροπή που θεωρεί ότι τους προκάλεσε και κατά δεύτερον, ενισχύει την απόφασή του να αυτοκτονήσει, από τη στιγμή που έκανε κακό στην οικογένειά του. Το πρίσμα του ατόμου σε αυτήν την περίπτωση είναι διαστρεβλωμένο και η δολοφονία και η αυτοκτονία γίνονται αντιληπτές ως πράξεις σωτηρίας για όλους.

Ενδείξεις ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται την αυτοκτονία είναι : το να μιλά για αυτοκτονία ή τον θάνατο γενικά, να βάζει προσωπικές υποθέσεις σε τάξη, να κάνει π.χ. διαθήκη, να δίνει αγαπημένα του πράγματα σε άλλους, να απομακρύνεται από την οικογένεια και τους φίλους του και να περνά πολλές ώρες μόνος, να δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, να μην έχει διάθεση για δραστηριότητες, να αλλάζουν οι διατροφικές του συνήθειες και ο ύπνος, η χρήση ναρκωτικών ουσιών και αλκοόλ και η προμήθεια ή πρόσβαση σε κάποιο μέσο αυτοκτονίας.

Οποιαδήποτε σκέψη για αυτοκτονία, ή αναφορά κάποιου σε αυτοκτονία πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπ άψη και να ζητείται η βοήθεια ειδικού ψυχικής υγείας άμεσα. Ο ειδικός θα μπορέσει να κάνει μία αξιολόγηση και να παρέχει την κατάλληλη βοήθεια και υποστήριξη στο άτομο και την οικογένειά του. Αν ανησυχείτε για κάποιο αγαπημένο άτομο, τότε καλό είναι να το συζητήσετε μαζί του. Αν κάνει κάποια αναφορά στην αυτοκτονία, ή για παράδειγμα στο ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν βρισκόταν στη ζωή και ειδικά αν αναφερθεί σε μέθοδο αυτοκτονίας και έχει και πρόσβαση στο μέσο, πρέπει να μην το αφήνετε μόνο του, να το ενθαρρύνετε να δει κάποιον ειδικό, να το συνοδεύσετε στην επίσκεψη και να συμβουλευτείτε και εσείς τον ειδικό. Η ψυχολογική υποστήριξη της οικογένειας είναι εξίσου σημαντική με την ασφάλεια και υποστήριξη του αυτοκτονικού ατόμου.

Αριάδνη Γραμμάτη

Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας