Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΊΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ


Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Σήμερα είναι μια μέρα ξεχασμένη για πολλούς, που ζουν σε αυτόν τον κόσμο. Βέβαια, σήμερα ο θάνατος, δεν είναι το γεγονός και το Μυστήριο του Θεού, αλλά το τέρμα και το κακό που θέλει ξόρκισμα. Όμως οι δικοί μας άνθρωποι που έφυγαν από τη ζωή. Που στην Ελληνική Ορθόδοξη διδασκαλία, ονομάζονται κεκοιμημένοι και όχι νεκροί. Σήμερα το μνημόσυνο, δηλαδή η ενθύμησης αυτών των κεκοιμημένων είναι μια τυπική πράξη, στα όρια της προσωπικής ελευθέριας και υποθέσεως αλλά και της εθιμοτυπίας. Γίνονται τρίμερα, εξαήμερα, νιαήμερα, σαράντα, χρόνια αλλά και συναπαντήματα, συνήθως έρχονται γνωστοί και φίλοι, άλλοι γιατί το νιώθουν και άλλοι στα πλαίσια της κοινωνικής υποχρέωσης, που επιβάλει μια σύγχρονη και καλά δομημένη κοινωνία.


Έχουμε και δύο όμως ημέρες τον χρόνο, που η μία είναι η σημερινή. Όπου στο μνημονοχάρτι ή ψυχοχάρτι ή μεριδοχάρτι, του Σαββάτου της αποκριάς, ακριβώς πριν την Κυριακή που θα θυμηθούμε, ότι θα έρθει η τελική κρίση. Σε αυτό το κομμάτι του χαρτιού, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το χαρτί που δίνουμε στον Ιερέα με τα ονόματα των κεκοιμημένων μας να τα μνημονεύσει, σε αυτό το χαρτί, δεν αποτυπώνεται μόνο η Μνήμη αλλά και η Ελπίδα. Ερχόμαστε να θυμηθούμε, ότι οι αγαπημένοι μας δεν πέθαναν αλλά κοιμούνται. Θυμόμαστε πως η Αγάπη δε νικάτε από το θάνατο, ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να μας το πείρε, να το θάψαμε στο χώμα, που δεν είναι απαραίτητο αυτό το κομμάτι να ήταν ένας άνθρωπος που γνωρίσαμε, αλλά και όλοι όσοι έζησαν πολλοί πριν από εμάς « από αιώνος μέχρι και επ εσχάτων». Αλλά τίποτα δεν τελείωσε και δεν τελείωσε, επειδή Χριστός Ανέστη και θάνατος σκυλεύθη. Για αυτόν το λόγο θα βρεθούμε ξανά με όσους προηγήθηκαν και δεν θα είναι μια συνάντηση μόνο πνευματική. Θα έρθει η ώρα που θα ζήσουμε όλοι σε ένα τρόπο αιώνιο, χωρίς την παρουσία του εσχάτου εχθρού. Προγευόμαστε αυτή τη χαρά κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία, όπου εκείνη τη στιγμή ζούμε το παρόν της Βασιλείας του Θεού, την συνάντηση των ζώντων και των κεκοιμημένων, την συνάντηση των Αγίων αλλά και των αμαρτωλών, την ώρα που μετέχουμε του μελίσματος και μη διαίρεσης, της βρώσεως και δαπανήσεως. Μόνο που αυτό το Σάββατο νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας, γιατί σήμερα η Μνήμη δεν είναι ατομική, αλλά όλου του σώματος του Χριστού και η μνημόνευση των ονομάτων, όσο μεγάλη και μακριά είναι, τόσο μας φωνάζει και μας λέει, ότι η Αγάπη δεν είναι για οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που γίνονται εν Χριστό οικείοι και αδελφοί μας.

Ας πάμε το σημερινό απόγευμα, αλλά και το πρωί της αυριανής ημέρας  στις Εκκλησιές μας. Μικροί και μεγάλοι να θυμηθούμε τους αγαπημένους μας. Για εμάς ο θάνατος δεν είναι το τέρμα. Για την Ελληνική ορθόδοξη διδασκαλία, η Ζωή συνεχίζεται και πέραν του τάφου. Απλά στον τάφο γίνεται μία στάση, ο τάφος είναι ένα πέρασμα, αυτό το πέρασμα, ο κάθε ένας το περνάει μόνος του. Ακόμα και αν έχουμε δίπλα μας εκείνη την ώρα όλους του αγαπημένους μας ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, και να μας συντροφεύσει. Έτσι μόνος του ο κάθε ένας στη δική του χρονική στιγμή, περνάει από τον τάφο στο πέρασμα της Ανάστασης. Με συντροφιά πια αυτούς που έχουν προηγηθεί και αγάπησαν το Θεό και τον Άνθρωπο. Εκείνοι είναι θα μας οδηγήσουν να αναγνωρίσουμε αυτόν που «Θανάτω  τον Θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασοι Ζωή Χαρισάμενος». Αυτό η Δόξα και το Κράτος εις τους αιώνας. Αμήν

 

Γόρτυνα 08/03/13

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ