«…λαβών τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας, αναβλέψας
εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κλάσας έδωκε τοις μαθηταίς τους άρτους, οι δε
μαθηταί τοις όχλοις και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και ήραν το περισσεύον
των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις».
Αγαπητοί
μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα
στην Εκκλησία. Αναφέρει ότι ο Χριστός με τους μαθητές Του βρίσκονταν σε
ένα έρημο τόπο και εκεί είχε προστρέξει πάρα πολύς κόσμος, για να ακούσει τους φωτισμένους
λόγους του Χριστού και να νιώσει την εξ ύψους παιδεία του. Όμως δεν προέβλεψαν
ότι η διδασκαλία Του θα διαρκούσε αρκετή ώρα και δεν είχαν φροντίσει για το
δείπνο τους, ώσπου κάποια στιγμή οι μαθητές πλησιάζουν τον διδάσκοντα Κύριο,
για να του υπενθυμίσουν, ότι πρέπει να διακόψει τη διδασκαλία Του, για να πάει
ο κόσμος, να προμηθευτεί τροφή, διότι εκείνοι δεν διέθεταν την υπερβολική αυτή
ποσότητα, ώστε να φτάσει για όλους, δεδομένου ότι ήταν περί τους πέντε χιλιάδες
άνδρες, εκτός των γυναικών και των παιδιών, ενώ διέθεταν μόνο πέντε ψωμιά
και δύο ψάρια, καθώς ενημέρωσαν τον διδάσκαλο. Με έκπληξη άκουσαν τον
Κύριο να τους λέγει «φέρετέ
μοι αυτούς ώδε», και να προτρέπει το
ακροατήριο να καθίσει και αμέσως προχωρά στην ευλογία των υπαρχόντων τροφίμων
και πέντε άρτοι και τα δύο ψάρια πολλαπλασιάστηκαν και χόρτασε το πλήθος και
μάλιστα υπήρχε και περίσσευμα, και «ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρης».
Μέχρι
εκείνη τη στιγμή ο προσέφερε με τη διδασκαλία Του στους ανθρώπους πνευματική
τροφή, όταν όμως χρειάσθηκε τους προσέφερε και την υλική τροφή, αυξάνοντας και
πολλαπλασιάζοντας τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, διότι ο Κύριος είναι η
Τροφή του παντός κόσμου, τρέφει τις ψυχές των ανθρώπων με τον σωτηριολογικό
Θείο λόγο Του, πού διασώζεται στους αιώνες, αλλά ενδιαφέρεται και τρέφει
και το σώμα με υλική τροφή.
Δεν παραγνωρίζει ο Θεάνθρωπος,
ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Τριαδικό Θεό με δύο ουσίες, το σώμα
και ψυχή και ότι το σώμα είναι υλικό και φθαρτό και έχει ανάγκη από υλική
τροφή. Η δε ψυχή είναι πνευματική και άφθαρτη και έχει ανάγκη τροφής πνευματικής.
Ο
Κύριός μας, έθρεψε στην έρημο τους ανθρώπους πνευματικά και υλικά και δίδαξε
δια του « παραδόξου θαύματός Του». Η μαρτυρία αυτή μας διασώζεται και από όλους
τους ευαγγελιστές, ο Ματθαίος (14,13-21), ο Μάρκος (6,30-44), ο Λουκάς
(9,10-17) και ο Ιωάννης (6,1-14), ενώ υπάρχει μία παρόμοια διήγηση,
την οποία αναφέρουν μόνο οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος αναφέρουν και άλλο
θαύμα, όπου συνέβη ο πολλαπλασιασμός των εφτά άρτων και «ολίγων ιχθυδίων» και
ο χορτασμός τεσσάρων χιλιάδων ανθρώπων, Ματθαίος (15,32-39) και Μάρκος
(8,1-10).
Σε πολλές περιπτώσεις, τα λόγια του
Χριστού έμεναν και μένουν ακατανόητα από όσους δεν είχαν (και δεν έχουν) πνεύμα
Θεού μέσα τους, αλλά σκέπτονταν και σκέπτονται μόνο επιφανειακά και στείρα. Ο
Ιησούς τούς έλεγε όπως και σήμερα μας λέει: Μην κοπιάζετε για τη φθαρτή τροφή,
που προσωρινά συντηρεί, αλλά για την τροφή που τρέφει μόνιμα για την αιώνια
ζωή. Αυτήν την τροφή, που θέλει το σώμα για να συντηρηθεί, θα σας τη χαρίσει ο
Υιός του Ανθρώπου, πριν ακόμα εσείς του την ζητήσετε . «Τι σημείο λοιπόν έχεις
εσύ να μας παρουσιάσεις, (του απάντησαν εκείνοι), για να δούμε και να πιστέψουμε
σε σένα; Οι πρόγονοί μας έφαγαν το μάννα στη έρημο. Όπως λέει η Γραφή: ψωμί από
τον ουρανό τούς έδωσε να φάνε». Τους είπε τότε ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως το
ψωμί από τον ουρανό δεν σας το έδωσε ο Μωυσής, αλλά ο Πατέρας μου σας δίνει από
τον ουρανό το αληθινό ψωμί». Κι αυτοί του είπαν: «Κύριε, δώσ’ μας για πάντα
αυτό το ψωμί». Τους είπε ο Ιησούς: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΨΩΜΙ, Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Όποιος
έρχεται σ’ εμένα δεν θα πεινάσει, κι όποιος πιστεύει σε μένα δεν θα διψάσει
ποτέ … Εγώ είμαι ο άρτος που δίνει τη ζωή. Οι πρόγονοί σας έφαγαν στην έρημο το
μάννα, αλλά πέθαναν… Εγώ είμαι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει
τη ζωή. Όποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος τον οποίον
εγώ θα δώσω είναι το σώμα μου, που θα το προσφέρω για να ζήσει ο κόσμος …. ΣΑΣ
ΒΕΒΑΙΩΝΩ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΦΑΤΕ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΕΙΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ
ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΖΩΗ».
Εκείνοι όπως και πολλοί άνθρωποι μέχρι
σήμερα, δυσανασχέτησαν και αρνήθηκαν την αλήθεια αυτή. Και πάλι ο Ιησούς, όπως
φαίνεται από την Καινή Διαθήκη, γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί που δεν πιστεύουν σ’
αυτόν και ποιοι τον προδίδουν. Έχουν και αυτοί όμως την αποστολή και το ρόλο
τους, άθελά τους ίσως, εν τη αγνωσία και πάντως ελευθερία τους, στο σχέδιο της
Θείας Οικονομίας, που μόνο ο Θεός το γνωρίζει. «Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να
έρθει κοντά μου, τους έλεγε ο Χριστός, αν δεν του έχει δοθεί η δύναμη από τον
Πατέρα». Διότι, όπως τώρα, έτσι και τότε, πολλοί από τους μαθητές Του
ξεμάκρυναν και δεν τον ακολουθούσαν πια, εφόσον το πρόσωπό Του παραμένει στην
ιστορία «σημείον αντιλεγόμενον» (Ιω. 6,22-71), δηλαδή όχι μόνο αγαπητό, αλλά
και μισητό από πολλούς.
Τέλος, ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων
και των δύο ψαριών μάς επισημαίνει και διδάσκει ΤΙΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ
ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ πάνω σε όλη την πλάση. Όπου ο Θεός ευλογεί, εκεί ως φυσικός
τρόπος ζωής υπεισέρχεται το θαύμα. Εκεί οι στείρες γυναίκες τεκνοποιούν. Εκεί
ελάχιστα ψάρια και άρτοι αρκούν για να θρέψουν 15.000 ανθρώπους. Εκεί προκύπτει
ο κόσμος εκ του μηδενός. Εκεί η Παρθένος συλλαμβάνει εκ Πνεύματος Αγίου. Εκεί
νικάται της φύσεως η τάξις. Εκεί οι νεκροί εγείρονται. Το μυστικό λοιπόν της
χαράς, της δημιουργίας και του αγιασμού ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και αυτή η
ευλογία έχει στην εδώ ζωή την μορφή αρραβώνα. Η ανείπωτη ομορφιά του γάμου θα
αποκαλυφθεί στην αστείρευτη αιωνιότητα.
Έχει επομένως τη δύναμη ο Θεός να αλλάξει
και αλλάζει συνεχώς, μυστικά και μυστηριακά τον κόσμο, να απομακρύνει το κακό
και να μεταμορφώσει τη ζωή σε παράδεισο –αυτό εξάλλου γίνεται σταδιακά δια της
αλλαγής των ανθρωπίνων συνειδήσεων, καθότι και ευτυχώς ο Χριστιανισμός δεν
είναι πολιτικό σύστημα. Αυτό μας δείχνουν άλλωστε τα θαύματα και οι θεραπείες
–ψυχοσωματικές και συνειδησιακές (μετάνοια)- του Κυρίου κατά τη διάρκεια της
ιστορίας (και μέσω των αγίων του). Θέλει όμως να τον εμπιστευτούμε, να τον
θεωρήσουμε Πατέρα μας, να συνεργαστούμε μαζί του, να ανοίξουμε τα χέρια προς
τους άλλους, να προσφέρουμε από τον εαυτό μας. Διότι τα θαύματα -και για να
παραμείνουν όντως θαύματα- δεν λειτουργούν μαγικά, αυτόνομα και ωφελιμιστικά,
αλλά κοινοτικά, ευχαριστιακά και αδελφικά.
Γόρτυνα 18/08/13
Πατήρ Δημήτριος
