ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΑΞΙΟΝΟΝΤΑΙ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Πολλές φορές αντί των μεγάλων και φαμφαρονών λόγων, καλύτερη είναι η σιωπή και ακόμα πιο καλύτερη η προσευχή.  

Ξεκινάω τούτη τη γραφή, με μια απάντηση που μου έδωσε, μια κοπέλα σήμερα το πρωί στις συνάξεις των νέων, στην ενορία μας, όταν τη ρώτησα γιατί είναι αρνητική και με τόσο πείσμα, να συμμετέχει σε μία γιορτή που είναι αφιερωμένη σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν.  Όχι,  κατηγορηματικά όχι, ήταν η απάντηση της και συνέχισε με τα παρακάτω λόγια « η εξέγερση ξεπουλήθηκε και δεν έχει κανένα νόημα πια». Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα όλη την ημέρα. Δίκιο έχει, ναι τα νέα παιδιά σήμερα έχουν και Ιδανικά και αξίες , αλλά και αρχές.
Δίκιο έχει, γιατί πολλοί εξαργύρωσαν τον αγώνα και τα βασανιστήρια, τη θυσία των ανθρώπων εκείνων, που ίσως να ήταν και συναγωνιστές τους. Βλέπετε, ο λαός μας λέει μια σοφή παροιμία, «τα γρόσα τον Χριστό Επάραδοσαν», στην εξουσία και στο χρήμα, δύσκολα αντιστέκεται κανείς, και τότε, και σήμερα, και πάντα.

Όμως, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, οι περισσότεροι δεν ακολούθησαν  αυτό το δρόμο, αλλά και αν τον ακολουθούν οι περισσότεροι αυτόν το δρόμο, το μόνο σίγουρο ότι δεν τον ακολουθούν όλοι. Οι περισσότεροι ή ίσως κάποιοι οι λίγοι αν θέλετε, σημασία δεν έχει ή αριθμητική υπεροχή. Ακολούθησαν το δρόμο της συνέπειας και της σεμνότητας εξακολουθώντας να προσφέρουν ως ενεργοί πολίτες, χωρίς να επιζητούν αξιώματα και καρέκλες.

Αυτοί δεν έφαγαν, δεν τρώνε, δε θέλουν να φάνε.

Επομένως, αγαπητοί μου , δεν πρέπει να γενικεύουμε, να τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι, να ισοπεδώνουμε, θα πρέπει να ξεχωρίζουμε και να εκτιμάμε, χωρίς να μας παρασύρει το ποτάμι, με τις φανταχτερές εικόνες και τα φώτα, γιατί όλοι οι αγωνιστές και του τόπου και της πατρίδας μας αλλά και της Εκκλησίας μας, προχωράνε στα σκοτεινά, στην αφάνεια, στην ταπεινότητα.

Αλλά, ας αφήσουμαι, τα λόγια για τους άλλους και ας μιλήσουμε λίγο και για μας.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν προδόθηκε, μόνο από μικρούς και ασήμαντους πολιτικάντηδες τα χρόνια που ακολούθησαν. Προδόθηκε και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, που μετέτρεψε το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» σε «Εύκολο χρήμα-Αμορφωσιά-Ασυδοσία». Μια κοινωνία που δε διάβαζε, που δε διαβάζει, κι ωστόσο καμαρώνει πως τα ξέρει όλα. Μια κοινωνία που σε μεγάλο ποσοστό παραμένει ενσωματωμένη σε δύο μεγάλα κόμματα: Στο κόμμα του καναπέ και στο κόμμα της σοου μπίζ. Μια κοινωνία που δεν έχει σεβασμό, Στο Θεό και την Δημιουργία Του, στους νόμους ,το συνάνθρωπο και το περιβάλλον, τη φύση τα πούλια και τα δένδρα. Που θεωρεί εξυπνάδα, τη φοροδιαφυγή κι ας  πληρώνουν τα σπασμένα κάθε φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι.  Μια κοινωνία που δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη δικτατορία της φτηνής τηλεόρασης και του ίντερνετ: Στη δικτατορία της σαχλαμάρας, της χυδαιότητας και της πολύμορφης βίας.

Ίσως το νόημα του Πολυτεχνείου να προδίδεται και από όλους εμάς, που αντί να καθίσουμε να εξηγήσουμε στα παιδιά μας, έχουμε το μυαλό μας στο ρολόι, στο κινητό, στο ταμπλέτ, στον αγώνα του ποδοσφαίρου, χωρίς να  έχουμε τη διάθεση να πούμε στα παιδιά μας, για τον ήρωα Μουστακλή που τον βασάνισαν μέχρι που τον κατάντησαν φυτό μα αυτός δεν λύγισε, για το Διομήδη Κομνηνό ένα παλικάρι σαν, που τον σκότωσαν εν ψυχρώ την ώρα που βοηθούσε ένα πεσμένο τραυματία, για τον Παναγούλη που έγινε ποιητής μέσα στη φυλακή, που κατάφερε να δραπετεύσει δυο φορές από τα λευκά κελιά της χούντας χάρη στο θαυμασμό των δεσμοφυλάκων του αλλά που προδόθηκε πάλι δυο φορές από τους «φίλους» για τα τριάκοντα αργύρια και την τιμή του τετιμημένου.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, αν θέλετε, ναι και εγώ το πρόδωσα. Γιατί, ενώ το άκουσα πολύ καθαρά όταν ήμουν μαθητής και φοιτητής, στη συνέχεια ακολούθησα τη συμβουλή «κάτσε στην άκρη, μην ανακατεύεσαι, άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα». Επέλεξα, δηλαδή, να ζήσω ως ιδιώτης και όχι ως πολίτης. Μα, αγαπητοί μου, δημοκρατία δεν είναι να καθόμαστε στο ζεστό μας καναπέ και να κάνουμε τους κριτές της οικούμενης και όλα αυτά από τη ζεστή γωνίτσα του Σπιτιού μας. Δημοκρατία θα πει και δεν είναι αγαπητοί μου, αργά για μετάνοια όλων μας, Δημοκρατία σημαίνει, να αναλίσκεσαι περή φανος  στα δημόσια, κι ας πονά το σώμα σου το ανθρώπινο.

Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος, δηλαδή να έχεις το κεφάλι ψηλά και να κοιτάς και ψηλά.

 Δημοκρατία σημαίνει, επίσης, Γνώση και αναστοχασμός. Οι πολιτικές αξίες που διαμορφόθηκαν από το λαϊκό κίνημα στη πατρίδα μας άντεξαν για δεκαετίες στις εξορίες, στα βασανιστήρια και στα τανκς. Πολτοποιήθηκαν, όμως, από ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και μιντιακό σύστημα εξουσίας που οδηγεί την Πολιτική σε χρεοκοπία και στήνει με δούρειους ίππους ιδεολογικές και οικονομικές φυλακές. Πρόκειται για έναν ιδιότυπο φασισμό που προσπαθεί να σου επιβάλλει την άποψη ότι οι πνευματικοί άνθρωποι  είναι ξεπερασμένοι, ότι η γνώση είναι άγνοια, ότι το φτύσιμο του κόσμου είναι «επανάσταση» και ότι τα σχολεία είναι φυλακές. Το δημόσιο σχολείο έχει πάρα πολλά προβλήματα φυλακή όμως δεν είναι. Μεταξύ των άλλων, έχει κατασυκοφαντηθεί γιατί υπηρετεί ένα αξιακό σύστημα εντελώς αντίθετο από τη μόδα του καταναλωτισμού, του εντυπωσιασμού και του ηδονισμού που επιβάλλουν τα Μεγκάλα λυματοκάναλα, τα οποία βρίσκονται στην υπηρεσία αυτού του συστήματος.

Έχετε δει ποτέ κανένα μαθητή να μιλάει σε κάποιο από αυτά τα κανάλια για τα προβλήματα της γενιά του; Όχι.

 Τυχαίο; Δε νομίζω.

Έχω την γνώμη και την πεποίθηση, ότι όταν ο άνθρωπος, δεν έχει, Πίστη, όνειρα και στόχους, τότε χρειάζεται τα υποκατάστατα και καταφεύγει σε επιλογές που τον κατά ξεφτιλίζουν, τον κουράζουν και τον γερνάνε τόσο πρόωρα

 Μπορεί και να κάνω λάθος, δεν είναι εύκολη η αλήθεια, μα νομίζω πως βρίσκομαι  κοντά στους προβληματισμούς εκείνων των νέων με τα μακριά και ατίθασα μαλλιά που πάνω στις πλάτες τους, εκείνο το Νοέμβρη, ακούμπησε όλη η Ελλάδα για να ξαναβρεί τη χαμένη της αυτοεκτίμηση. Και, συγχωρήστε μου τον προσωπικό τόνο, μα νιώθω ευτυχισμένος που υπηρετώ στη ζωή μου εκείνο το ιδανικό της Παιδείας. Γιατί αυτή η Παιδεία είναι προϋπόθεση για το ψωμί και την ελευθερία. Για το ψωμί, όμως που είναι δίκαια μοιρασμένο στο τραπέζι όλου του κόσμου, και την πραγματική ελευθερία που ξεκινάει πάντα από μέσα μας. Είμαι ευτυχισμένος που περνώ τη ζωή μου μαζί με μικρά παιδιά και μαθητές που βρίσκονται στην εφηβεία, και ακούω και αφουγκράζομαι του προβληματισμούς τους.  

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, εδώ θα ήθελα να πω δύο λόγια μόνο στα Νέα παιδιά, σε αυτά τα παιδιά που αύριο θα κρατήσουν και θα κληθούν να διαχειριστούν το μέλλον και την τύχη αυτού του τόπου, Αν υπάρχει ακόμα τόπος.

Αγαπητά μου παιδιά, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η αγανάκτηση σας.

για τα όνειρά σας που γίνονται καθημερινά, σμπαράλια, θρύψαλα και κομμάτια, από μια διαχρονικά αυτάρεσκη εξουσία των τακτικισμών και των πενήντα υπουργών. Καταλαβαίνω τον υποβιβασμό σας  από την αδικία, τη διεθνή χλεύη και τα αλλεπάλληλα ψέματα. Ένα τέτοιο ψέμα είναι και η βολική καραμέλα που σας πετάνε όταν θέλουν να σας καλοπιάνουν: «Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα, τα παιδιά δεν έχουν καμία ευθύνη». Εγώ, προσωπικά έχω τη γνώμη και πιστεύω, ότι έχετε μεγάλες ευθύνες και γι αυτό το λόγο στηρίζουμε το βάρος των μεγάλων απαιτήσεων πάνω σας. Το Πολυτεχνείο είναι δημιούργημα των νέων. Ο Μάης του ’68  που γκρέμισε προκαταλήψεις, στερεότυπα και δομές ήταν δημιούργημα των νέων που είχαν μπροστάρηδες τους φιλοσόφους και τους πνευματικούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς, ο Έλληνας Κορνήλιος Καστοριάδης, έλεγε τότε: «Ο κόσμος αλλάζει, όταν, έστω κι ένας νέος έχει τη διάθεση να τον αλλάξει».

Και ο σάπιος κόσμος μας πρέπει ν’ αλλάξει. Όχι όμως με μια επανάσταση των σουρομπίστολων του φούμο και των σπασμένων βιτρινών, αλλά με μια Επανάσταση Συνειδήσεων, με Γνώση και Σκέψη να αναστοχαστούμε τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας πρέπει, με λίγα λόγια απλά να κάνουμε μετάνοια, και να πορευτούμε με αρχές προαιώνιες τούτου του τόπου, που λέγονται Αγάπη Αλληλεγγύη σεβασμός.

Χρειαζόμαστε σθένος και πίστη.

Το δικό μας το αίμα δυστυχώς έχει παγώσει, στα δύο εκείνα μεγάλα κώματα του καναπέ και της σοου μπίζ. Σήμερα ακουμπάμε νοερά σε εκείνη την γκρεμισμένη, πόρτα του πολυτεχνείου, για να πάρουμε λίγη δύναμη από την ιστορία μας και ελπίδα μας πια είναι παιδιά μου η δική σας μαχητικότητα και η δική σας ευθύνη.

Γόρτυνα 17/11/2013

Πατήρ Δημήτριος