Αγαπητοί
μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Έχουμε
την χαρά, κατά την περίοδο της Άγιας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να βρισκόμαστε
σε μια περίοδο μεγάλης δοκιμασίας, εξετάσεων και ενός αγώνα. Ενός αγώνα που αν
θα μας βγάλει νικητές, θα μας περάσει από τον θάνατο στην ζωή.
Τη
συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είμαστε στη μέση αυτής της δοκιμασίας. Βρισκόμαστε
στη μέση αυτών των εξετάσεων, στη μέση αυτού του αγώνα. Και λογικό είναι να
είμαστε κουρασμένοι και το ηθικό μας να είναι πεσμένο. Σήμερα όμως η Εκκλησία μας,
κάνει μια παρέλαση ενός όπλου, που βλέποντας το και μόνο παίρνουμε θάρρος και
δύναμη για να συνεχίσουμε αγωνιζόμενοι αυτή την δοκιμασία και να την περάσουμε
Νικητές. Η Εκκλησία μας σήμερα, μας προβάλλει το μεγαλύτερο όπλο του κάθε
χριστιανού που είναι ο Σταυρός του Χριστού μας, με σκοπό να μας δώσει
παρηγοριά, να πάρουμε δύναμη, να μας δώσει ψυχική ανάταση και να μας κάνει
άξιους να ακολουθήσουμε τον Κύριο στα Πάθη και την Ανάστασή του.
Η
σημερινή εορτή έγινε γνώστη στην Εκκλησία, τον Η΄ αιώνα από τους πατέρες της
Ιεράς Μονή Στουδίου. Αφορμή για αυτήν την εορτή, είναι ότι την 6η Μαρτίου, η
Εκκλησία μας τιμά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού και η εορτή αυτή συμπίπτει
πάντα να είναι την περίοδο, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Για το λόγο ότι αυτή η
περίοδος είναι πένθιμη και δεν τελείται κανονική Θεία Λειτουργία σύμφωνα με
κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα μπορούσε να εορταστεί πανηγυρικά η
εορτή αυτή, έτσι η Εκκλησία όρισε την σημερινή ημέρα, να εορτάζουμε την
προσκύνηση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού.
Σήμερα
λοιπόν σε αυτήν την λαμπρή εορτή, μας παραγγέλει ο Χριστός μέσα από το
ευαγγελικό ανάγνωσμα: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω ευατόν και
αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Όποιος θέλει να με ακολουθήσει,
να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να πάρει και να σηκώσει τον σταυρό του και να με
ακολουθήσει. Όποιος θέλει να με ακολουθήσει… όποιος θέλει.
Φαίνεται εδώ
καθαρά η ελευθερία που μας δίδει ο Χριστός. Ο Χριστός δεν βάζει κανένα με το
ζόρι, δεν ασκεί καμιά πίεση σε κανένα, αφήνει ελεύθερη τη βούληση στο κάθε ένα,
να κάνει ότι θέλει. Να απαρνηθεί τον εαυτό του,
τον αμαρτωλό εαυτό του και να κόψει κάθε επαφή και σχέση με τα πάθη και
τα λάθει τις αμαρτίες δηλαδή. Να υποστεί
θλίψεις και δοκιμασίες για το χατίρι του Χριστού, όπως εκείνος έγινε θυσία με
το Σταυρικό του Θάνατο για να δώσει σε μας την ζωή.
Αυτήν την
περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν
είναι μια περίοδος που αποφεύγουμε να τρώμε κάποιες τροφές που έχει ορίσει η
Εκκλησία, δεν είναι μόνο περίοδος νηστείας φαγητού, προσπαθούμε να νηστεύουμε από
όλα, το τσιγάρο, το ποτό, τα ξέφρενα
γλέντια, την χαρτοπαιξία, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, το μίσος, την
κατάκριση, την πολυλογία, το κουτσομπολιό, και παρά πολλές άλλες
κακές συνήθειες.
Για να
γίνει όμως αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, χρειάζεται μετάνοια, αλλαγή
τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής, για να καταφέρουμε να γίνουμε ένα με τον Θεό που
είναι Φως Και Ζωή. Αν δε μοιάσουμε στο
Θεό, αν δε μιμηθούμε Τον Θεό, δεν θα μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί Του. αν δεν
είμαστε το ίδιο. Αυτή την περίοδο, που οι ακολουθίες είναι μεγαλύτερες σε
διάρκεια, που έχουμε νηστεία, προσπαθούμε να απαρνηθούμε τον παλαιό εαυτό μας
και να μοιάσουμε στο Θεό για να ενωθούμε μαζί Του. Απαρνιόμαστε τον αμαρτωλό
εαυτό μας, σηκώνουμε τον σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και ακολουθούμε
τον Χριστό μας. Κάτι το οποίο γίνεται θεληματικά, θέλουμε και το κάνουμε και το
κάνουμε από αγάπη. Όπως σας προανέφερα δεν μας υποχρεώνει ο Χριστός, «όστις
θέλει οπίσω μου ακολουθείν…».
Ακούσαμε
επίσης στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα τα εξής λόγια: «τι γαρ ωφελήσει
άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» Τι θα
ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του; Τι θα τον
ωφελήσει αγαπητοί μου; Απολύτως τίποτα! Δυστυχώς όμως, στην σημερινή παγκόσμια
κοινωνία της ύλης που ζούμε, οι κυβερνόντες αυτής της παγκοσμίας κοινωνίας μας
θέλουν, παραδομένους στην ύλη και μακριά από το Θεό.
Αν έχετε
παρατηρήσει, όλοι και όλα εργάζονται, στο πως θα γίνουμε πλουσιότεροι και πως
θα καλυτερεύσουμε τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να είμαστε αιχμάλωτοι σε ένα φαύλο
κύκλο και δέσμιοι της ύλης, έχουμε ποια την εντύπωση πως το χρήμα είναι ο
κύριος των πάντων. Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα σπίτι για δεκατέσσερα άτομα, ενώ
η οικογένεια μας είναι τετραμελής, θέλουμε υποχρεωτικά δύο Αυτοκίνητα και
μηχανή μεγάλου κυβισμού, άλλα και σκάφος αναψυχής, να αποκτήσουμε 4 με 5 πτυχία
ο καθένας, να γίνουμε επιστήμονες, να κάνουμε διδακτορικές και μεταδιδακτορικές
σπουδές, να πάρουμε υπολογιστές, κινητό τηλέφωνο, τάμπλετ κ.ο.κ., όλη την ώρα η
έννοια μας και η ζωή μας να είναι γύρω από την ύλη. Και τελικά τι γίνεται όταν
τα αποκτήσουμε όλα αυτά; Αντί να είμαστε σε καλύτερη μοίρα, να έχουμε μια
καλύτερη ζωή, δεν μας αφήνουν όλα αυτά σε ηρεμία, τρέχουμε για το ένα, τρέχουμε
για το άλλο, τρέχουμε για εκείνο και το μόνο που κάνουμε είναι να πέφτουμε όλο
και περισσότερο, σωματικά, ψυχικά και πνευματικά.
Έρχεται
όμως μια μέρα που, ή ζωή μας όλη θα περάσει μπροστά από τα μάτια μας σαν
μαγνητοταινία, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα αποχαιρετήσουμε αυτή την
ζωή και δυστυχώς θα έχουμε χάσει και την ψυχή μας, αλλά και αυτά που συνάξαμε
και αυτά που κάναμε τόσα χρόνια θα είναι πλέον άχρηστα για εμάς, γιατί εκεί που
θα πάμε τα υλικά αγαθά και ο μαμωνάς δεν έχουν καμία θέση. Και τι θα μας
ρωτήσει ο Χριστός αδελφοί μου; Τι πιστεύετε ότι θα μας ρωτήσει εκείνη την ώρα;
Τον Χριστό δεν Τον ενδιαφέρει εάν έκανα οικογένεια, εάν έκανα 10 παιδιά, εάν
έγινα ιατρός, εάν έγινα επιχειρηματίας, εάν έγινα ιερέας, εάν έχω 10 πτυχία,
εάν το ένα, εάν το άλλο.
Αυτό που
θα με ρωτήσει και θα ρωτήσει όλους εάν γίναμε Άγιοι. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα
άλλο. Είναι το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσει, εάν γίναμε άγιοι. Διότι όπως λέει
και ο ιερέας στις ευχές της Θείας Λειτουργίας : «Ο Θεός ο άγιος, ο εν αγίοις
αναπαυόμενος», δηλαδή ο Θεός που είναι Άγιος, βρίσκει ανάπαυση στους αγίους.
Επομένως
τι θα πούμε εμείς εκείνη την ώρα; Πώς θα σταθούμε μπροστά Του; Τι θα του πούμε;
Δεν πρόλαβα; Δεν είχα τον χρόνο; Έτρεχα για τα υλικά αγαθά; Και το χειρότερο τα
ήθελα μόνο για τον εαυτό μου;
Έτσι
είμαστε το ίδιο και το αυτό, με τον άφρονα πλούσιο της παραβολής στο ΙΒ’ κεφ. κατά
Λουκάν Ευαγγέλιο, όπου θα σχεδιάζουμε το πώς θα περάσουμε τη ζωή μας, αλλά όμως
θα έρθει την ίδια νύχτα που θα σκεφτόμαστε αυτά και θα ζητούν να πάρουν την
ψυχή μας και θα μας πει ο Χριστός: όλα αυτά τα υλικά αγαθά που αποκτήσαμε ποιος
θα τα πάρει; Τι θα γίνουν;
Ό στόχος
και ο σκοπός, αδελφοί μου, είναι το πώς θα ζήσουμε αυτή την πρόσκαιρη ζωή, όπου
εδώ θα κάνουμε την επιλογή μας αν θα έχουμε Ανάσταση ζωής ή Ανάσταση Κρίσεως,
εδώ θα κάνουμε την επιλογή αν θα γευτούμε εδώ τον παράδεισο και να τον ζήσουμε
σε όλο του το μεγαλείο και στη άλλη ζωή, ή αν θα ζήσουμε εδώ την κόλαση αλλά
και στην άλλη ζωή. Παράδεισος και κόλαση δεν είναι ο τόπος της ευχάριστης και
της δυσάρεστης ζωής είναι ο τρόπος ζωής ευχάριστης και δυσάρεστης αντίστοιχα
και η επιλογή γίνεται εδώ. Δεν είναι να
κερδίσουμε τα υλικά αγαθά της εφήμερης αυτής ζωής, η οποία δεν είναι τίποτα
μπροστά στην αιωνιότητα, αλλά σκοπός είναι να γίνουμε άγιοι. «άγιοι γίνεσθε,
ότι εγώ άγιος ειμί». Να γίνεσθε άγιοι, γιατί άγιος είμαι και εγώ, μας αναφέρει
η Α’ Καθολική Πέτρου Επιστολή, και ο Απόστολος Παύλος μας λέει να με μιμείστε,
να με έχετε πρότυπο, γιατί είμαι μιμητής, είμαι πρότυπο του Χριστού, αυτό θα το πετύχουμε με τα έργα μας. Με την
αγάπη μας και την θυσία μας για τον Χριστό.
Δεν
πρέπει να έχουμε φόβο μέσα μας, ιδικά σήμερα που προσκυνούμε τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, όπου με την
βοήθειά του, θα αξιοθούμε, να φτάσουμε στον τελικό σκοπό, στο Πάσχα, στο
πέρασμα δηλαδή, στο πέρασμα από τον Θάνατο Στη Ζωή, να περάσουμε από το σκοτάδι
στο Φως, να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας και να γίνουμε άγιοι. Να
σηκώσουμε τον Σταυρό του Κυρίου σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο και να Τον
ακολουθήσουμε στο Πάθος και στην Ανάστασή Του.
Γόρτυνα
22/03/2014
Πατήρ Δημήτριος.
