Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Το αποστολικό ανάγνωσμα που θα
διαβάσουμε αύριο, που είναι η Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού
Σταυρού, έχει ως κεντρικό νόημα, ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται, από την πίστη
τήρηση κάποιων νομικών διατάξεων και κανονισμών. Αλλά από την πίστη που έχει
Στον Κύριο και Θεό ημών Ιησού Χριστό, που έγινε άνθρωπος και θυσιαστικέ για να
σώσει το ανθρώπινο γένος.
Ήταν υψίστης σημασίας για την
εποχή εκείνη, η επισήμανση αυτή του αποστόλου Παύλου. Πρέπει να λάβουμε υπ όψιν
μας το ιστορικό γεγονός, ότι οι Χριστιανοί που προερχόταν από του Ιουδαίους,
είχαν την απαίτηση από τους Χριστιανούς, που προερχόταν από τα Έθνη και δεν
είχαν καμία σχέση, στα ήθη, στα έθιμα, στις συνήθειες και στον πολιτισμό, των
Ιουδαίων, να τηρούν την περιτομή και τις άλλες τελετουργικές διατάξεις του
Μωσαϊκού Νόμου και των Ιουδαίων. Ο απόστολος Παύλος, έχοντας την διάκριση, ότι
αυτή η απαίτηση αν θα πάρει σάρκα και οστά, στην ουσία της ακυρώνει, το όλο
έργο της Θείας οικονομίας και εξέφρασε, με σθένος, αλλά και με σαφήνεια την
αντίθεση του στην Αποστολική Σύνοδο, η οπία και επικύρωσε ως σωστή και ορθή την
τοποθέτηση του.
Το θεολογικό για την εποχή εκείνη
ζήτημα για το πώς σώζεται ὁ άνθρωπος μάς βοηθά να τοποθετηθούμε κι εμείς σωστά
ως χριστιανοί. Πολλές φορές, ξέρεται δημιουργείται, λανθασμένα η εντύπωση ότι η
σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την τήρηση, επ ακριβώς των εντολών του Θεού
και ορισμένων τύπων. Αυτό είναι μια μεγάλη πλάνη και ένα μεγάλο λάθος. Η
δικαίωση και η σωτηρία, δεν είναι αποτέλεσμα, της εφαρμογής των τύπων και των
εντολών, αλλά, καρπός της ζωντανής, αληθινής και ουσιαστικής σχέσης με το
Πρόσωπο του Χριστού.
Ο Νόμος και ο Μωσαϊκός αλλά και ο
κάθε ανθρωπινός νόμος, από μόνος δεν μπορεί να προσφέρει καμία σωτηρία, κάνεις άνθρωπος,
δεν μπορεί να τηρήσει ακριβώς και σωστά όλες τις διατάξεις του. Από την άλλη αν
η εφαρμογή του κάθε νόμου ήταν αρκετή, δεν θα υπήρχε καμιά ανάγκη, για την ενανθρώπιση
του Θεού, ούτε και για τη Σταυρική του θυσία. Ο χριστός θυσιαστικέ γι αυτό
ακριβώς, για να ανοίξει το δρόμο για τη μετάνοια και τη Σωτηρία σπάζοντας τον
φαύλο κύκλο του νόμου.
Η πίστη στον Χριστό είναι αυτή που σώζει κι όχι η τυπική
και φαρισαϊκή τήρηση ενός νόμου, αλλά εδώ μπαίνει ένα ερώτημα, πως εννοούμε αυτή
την πίστη; Σίγουρα όχι ως μια θεωρητική αποδοχή, αλλά ως εμπιστοσύνη και ολοκληρωτικό
δόσιμο ψυχής και σώματος στο Χριστό. Είναι εκείνο που γράφει πολύ εκφραστικά ὁ
θεόπνευστος Απόστολος: «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με
καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ»· η ζωή μου έχει κέντρο την πίστη στον Υιό του
Θεού, που με αγάπησε και παρέδωσε τον
Εαυτό Του στο θάνατο για μένα. Αυτή η ζωντανή και βαθιά πίστη οδήγησε, τον απόστολο
Παύλο, να πει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»·
με το Βάπτισμα έχω Σταυρωθεί κι έχω πεθάνει μαζί με το Χριστό. Έλαβα και εγώ ένα
κομμάτι από το Σταυρικό Θάνατο του Χριστού και είμαι νεκρός, δεν ζω πια εγώ,
αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Πραγματικά δεν γνωρίζω αν μπορούμε να καταλάβουμε,
το βάθος και το μεγαλείο που κρύβει η Ζώη με το Χριστό. Δεν πρόκειται για ένα σύστημα
Ηθικής, ούτε και από μια σειρά ανόητες και ακατανόητες τελετουργίες. Εδώ έχουμε
το πέρασμα από το Θάνατο στη Ζωή, ζούμε το Θάνατο του κακού εαυτού μας και ταυτόχρονα
την Ανάσταση σε μια νέα ζωή και πραγματικότητα και εδώ είναι η πρόκληση αν θέλετε
να τη διατηρήσουμε με το προσωπικό μας αγώνα.
Δεν είναι όμως εύκολη αυτή η νέκρωση
του κακού εαυτού μας. Χρειάζεται ένας σκληρός και ανελέητος αγώνας, αυτό έχει
την προϋπόθεση της αλλαγής του τρόπου σκέψης και του τρόπου ζωής. Υπάρχει όμως και
μία κινητήρια δύναμη, που μας δίνει την βοήθεια της σε αυτό το εγχείρημα. Είναι
η ανέκφραστη και η άπειρη αγάπη του Χριστού, που θυσιαστικέ για τη σωτήρια του
κάθε άνθρωπου προσωπικά και συλλογικά. Αυτό το αισθάνεται ο απόστολος Παύλος
και γι αυτό υπογραμμίζει την προσωπική αγάπη του Χριστού: «τοῦ ἀγαπήσαντός με
καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ», γράφει. Αυτή τη προσωπική αγάπη εκφράζει και
ο υμνογράφος στο γνοστό τροπάριο των Αγίων Παθών: «Ἐσταυρώθης δι’ ἐμέ, ἵνα ἐμοὶ
πηγάσῃς τὴν ἄφεσιν...». Κύριε, σταυρώθηκες για μένα! Για να μου χαρίσεις την άφεση,
τη λύτρωση, τη σωτηρία...
Υπάρχει κανείς άραγε, που να
μπορεί, να μείνει ασυγκίνητος, από τη στιγμή που αναλογίζεται, αυτή τη συγκατάβαση
της αγάπης του Θεού. Είναι δυνατόν να επιμένω
στην αμαρτία, όταν σκέπτομαι ότι ο Θεός έγινε πρώτα άνθρωπος και μετά σταυρώθηκε,
για να γλυτώσει, ποιόν έμενα από τις αμαρτίες μου; Σαν κατακλείδα μου έρχονται
στο μυαλό, τα λόγια του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη: «Αν αγαπάς αληθινά τον
Θεό, σκέψου πριν αμαρτήσεις». Να λες: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να αθετήσω την εντολή τού Θεού και να
προδώσω την αγάπη Του». Πιστέψτε με για την αγάπη του Χριστού αξίζει κάθε
θυσία!
Γόρτυνα 20/09/2014
Πατήρ Δημήτριος.
