Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις». 

αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.

 Η Εκκλησία μας τιμά, κάθε έτος, στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα, μια από τις μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί την βάση, αποτελεί  την αρχή, για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.



Όπως μας είναι γνωστό, η Παναγία μας, γεννήθηκε από γονείς, μεγάλους στην ηλικία, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώσει ένα παιδί και αυτοί θα το αφιέρωναν στο Ναό Του. Το όποιο και έγινε, όταν ή Πανάγια μας έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομα σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώσει τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε, της έδωσε την χάρη δηλαδή,  για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού. 

Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν ένα μικρό κορίτσι έως τριών ετών, έχοντας όμως όλη την ιερότητα, της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο Ιερέας Ζαχαρίας, που είναι και ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στο κεφάλι της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και το διακριτικό της ιεροσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Με ευλάβεια και με ιερή συγκίνηση, εικονίζονται και οι  γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ χαρακτηριστική και εκφραστική, που δηλώνει, ότι είναι πρόθυμοι, να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους. Το παιδί, που απέκτησαν, μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο και μετά από τις κοροϊδίες των συνανθρώπων τους ότι δεν κάνουν παιδιά. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους, στο παιδί τους, προσέχοντάς το με πολύ συγκίνηση.

Πίσω τους βλέπουμε πολλά νέα κορίτσια, να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.

Ιστορικά αυτή, η γιορτή, ξεκινά από τη βυζαντινή περίοδο. Στα Ιεροσόλυμα, εκεί που βρισκόταν παλιά, ο Ναός του Σολόμωντα, ο Ιουστινιανός, έκτισε ένα Ναό προς τιμή της Παναγίας μας. Ο Ναός εκείνος, εγκαινιάστηκε, την 20η Νοεμβρίου του 534 μ.Χ και η ανάμνηση των εγκαινίων, γιορταζόταν κάθε χρόνο, την 21η του Μηνός Νοεμβρίου. Στο τέλος του 7ου  με αρχές του 8ου  μ.Χ αιώνα, η γιορτή, αρχίζει να συνδέεται, με μια αρχαία Χριστιανική δοξασία, που ήθελε την Πανάγια σε ηλικία 3ων  να αφιερώνεται από τους γονείς της, στο Ναό που βρισκόταν στο ίδιο σημείο, που είχε κτιστεί και η Εκκλησία από τον Ιουστινιανό.

 Η σύνδεση του Ναού του Ναού, της Ιερουσαλήμ, με μια γιορτή της Παναγίας, φανερώνει ένα μεγάλο συμβολισμό, που για να γίνει κατανοητός, πρέπει να δούμε τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν, οι πρώτοι Χριστιανοί τους Ναούς. Σε όλες τις Θρησκείες εκείνης της εποχής, υπήρχε η πεποίθηση ότι οι Θεοί κατοικούσαν ταυτόχρονα στον ουρανό, αλλά και στους Ναούς που τους είχαν αφιερώσει. Με αυτόν τον τρόπο, όποιος έμπαινε στο Ναό, ήταν μπροστά και στον ουράνιο θρόνο του Θεού. Έτσι ο Ναός κατά τις πεποιθήσεις των πρώτων Χριστιανών, ήταν ένα κομμάτι του ουρανού που άγγιζε τη γη, αλλά και ένα κομμάτι της γης που ενωνόταν με τον ουρανό. Έτσι λοιπόν καθώς ο χώρος του Ναού συνδεόταν, με τέτοιες παραστάσεις, οι πιστοί δεν εισερχόταν ποτέ σε αυτόν. Στο εσωτερικό μέρος του Ναού, έμπαινε μια φορά το χρόνο, ο Αρχιερέας και μόνο αυτός και πάντα με το αίμα της θυσίας που γινόταν στην αυλή. Αυτά ακριβώς τα σύνορά του χώρου μεταξύ Θεού και ανθρώπων, κατάργησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αφού ο Θεός έγινε άνθρωπος και κατοίκησε μεταξύ των ανθρώπων, αυτομάτως καταργήθηκε και κάθε διαχωριστικό μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

Με την Θεία και Ιερά ενανθρώπηση, ολόκληρος ο κόσμος ορατός αλλά και αόρατος, έγινε ένας Ναός, όπου όλοι έχουμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία, να επικοινωνήσουμε ζωντανά με Τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο πλέον, ο Χριστιανικός Ναός, συμβολίζει ολόκληρο το σύμπαν, και κάθε μέρος του Ναού, συμβολίζει και ένα μέρος του κόσμου. Το δάπεδο τη γη, η οροφή τον ουρανό, γι αυτό πάντα στο κέντρο της εικονογραφείται ο Παντοκράτορας, το Άγιο βήμα το μεσόριο ουρανού και γης. Η κόγχη του Ιερού, είναι το σημείο, εκείνο που συνδέονται η γη και ο ουρανός και πάντα σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, εικονογραφείται η Πανάγια, για να φανερώσει, ότι με τη Χάρη Εκείνης, έγινε η ένωση του ουρανού με τη γη.   

Η εικόνα της Πανάγιας, που μπαίνει στο ναό, μα δίνει την πιο παραστατική περιγραφή, για τον ρόλο που διαδραμάτισε η Πανάγια στην ιστορία του ανθρωπινού γένους. Αν ο ναός της Ιερουσαλήμ είχε συμβολικό χαρακτήρα την κατοικία του Θεού, στα σπλάχνα της Παναγίας κατοίκησε πραγματικά ο Θεός. Αν ο ναός της Ιερουσαλήμ συμβόλιζε τον ουράνιο θρόνο του Θεού, η Πανάγια είναι ο πραγματικός θρόνος.

Αν ο ναός της Ιερουσαλήμ σαν σύμβολο κατοικίας του Θεού ήταν για τους ανθρώπους τη εποχής εκείνης  άγιος, τότε δίκαια η Θεοτόκος, αποκαλείται από τους Χριστιανούς “Παναγία”. Με την είσοδο, την Πανάγιας, στον ναό του Θεού, γίνεται η άμεση κατάργηση των διαχωριστικών ορίων μεταξύ ουράνιου και επίγειου κόσμου, που επικυρώθηκε με τη Σταυρική Θυσία και την Ανάσταση του Χριστού, έχοντας πια όλοι τα δικαιώματα εκείνα,  που θα μας κάνουν, να γίνουμε πολίτες της ουράνιας πολιτείας.

 Όμως τα δικαιώματα αυτά,  που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους, δεν είναι απαλλαγμένα από υποχρεώσεις.  Από τη στιγμή που όλος ο κόσμος, έγινε ένας Ναός του Θεού, δεν μπορεί κανείς, δεν έχει το δικαίωμα, να συμπεριφέρεται αλλιώς στην καθημερινότητα του και αλλιώς την Κυριακή που  Εκκλησιάζεται.  Έχουμε την υποχρέωση, να Δοξάζουμε το όνομα του Θεού και τις Κυριακές και τις αργίες και τις καθημερινές, έχουμε την υποχρέωση να Δοξάζουμε το όνομα του Θεού με τον τρόπο ζωής μας.

 Η σκληρή αλήθεια είναι, ότι ο άνθρωπος τα τελευταία χρόνια έμαθε να ζει χωρίς το Θεό.  Και χωρίς τον Θεό όλα επιτρέπονται. Έτσι οι αλλαγές που ήρθαν, στην πολιτική και την κοινωνία, ήταν τέτοιες που επηρέασαν αρνητικά  το οικονομικό επίπεδο, τις ελπίδες και γέμισαν με αισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας, εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο στη χώρα μας άλλα και σε όλο τον κόσμο.  Άνθρωποι με εμφανή, την απογοήτευση τους, από τα κοινωνικά και κατ επέκταση οικονομικά συστήματα και προβλήματα, προστρέχουν να βρουν λύσεις και στέγη, στις πιο απίθανες θρησκείες και αιρέσεις, που μπορούν να υπάρξουν στο μυαλό του ανθρώπου.  Εδώ ακριβώς είναι και το στοίχημα, γιατί μέσα, σε όλο αυτή τη σήψη της σύγχρονης εποχή, οι Χριστιανοί, έχουμε  χρέος, έχουμε την υποχρέωση, να γίνουμε τα φωτεινά παραδείγματα, για τους άλλους ανθρώπους, με τον τρόπο ζωής μας. Γι αυτό και πρέπει να αποκτήσουμε αυτογνωσία, να ξέρουμε να ελέγχουμε το εαυτό μας και η πολιτεία μας  να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. πρέπει να είμαστε σε συνέχει ετοιμότητα, ώστε να μπορούμε να ακούμε σε κάθε στιγμή τι ζωής μας τι ζητάει ο Θεός από μας.

Χρόνια πολλά καλά και ευλογημένα.

Κανλί Καστέλι 20/11/2014

Π. Δημήτριος.