Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα. Χάριτη Θεού, Λειτουργήσαμε
και δώσαμε τις ροδαρές, με ένα μικρό Σταύρο για ευλογία. Έχουμε πει πολλές φορές
τι είναι Σταυρός, ότι είναι τα προβλήματα μας, η αντιμετώπιση τους, ότι είναι ένα
σύμβολο σωτηρίας και ευχηθήκαμε. Καλή Ανάσταση.
Όμως σήμερα, ολόκληρη η Κρήτη θρηνεί, όλη η Κρήτη σηκώνει ένα
μεγάλο Σταυρό, ένα μεγάλο φορτίο και κάνει μια ανάβαση προ το δικό της Γολγοθά.
Αυτός ο Σταυρός δεν είναι άλλος από τις παθογένειες της.
Το πρωί ακούσαμε το τέλος της εξαφάνισης του άτυχου Βαγγέλη,
βρέθηκε η σωρός του σε προχωρημένη σήψη. Στα Μ.Μ.Ε ακούγονται πολλά. Ένα παιδί
χαμηλών τόνων, η παρέα των «σκληρών» ψευτονατήδων και παλικαράδων, οι εντιμότατοι
βολευτές και οι βολεμένοι. Ίσως λένε να πρόκειται για αυτοκτονία.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είτε προχώρησε ο Βαγγέλης
στο απονενοημένο είτε του έκλεισαν κάποιοι το στόμα. Πρόκειται για μια στυγερή
εκ προθέσεως και εκ προμελέτης δολοφονία. Στην πρώτη περίπτωση (της αυτοχειρίας
εννοώ) σκοτώσαμε την ψυχή του, στη δεύτερη περίπτωση σκοτώσαμε και το σώμα.
Ναι ξεκάθαρα σκοτώσαμε, εμείς η ευυπόληπτη και καθώς πρέπει κοινωνία.
Μια κοινωνία του από μένα να λείπει και όπου θέλει να πάει, μια κοινωνία του
που να μπλέκεις τώρα. Μια κοινωνίας και πολιτεία που δεν έχει το σθένος, να
ξεδοντιάσει τους λύκους και τα τσακάλια και να απαλλαγεί μια και καλή από το κάθε
ψευτονταή τρομοκράτη, που ρεζιλεύει και κάνει περίγελο αρχέγονα ιστορικά σύμβολα
ανδρείας και παλικαριάς, το Κρητικό μαχαίρι, το μαύρο πουκάμισο, τα στιβάνια και
κρουσάτο μενδύλι. Μια κοινωνία και πολιτεία που δεν έχει τα κότσια να τα βάλει
με δύο οικογένειες άνανδρων από κάθε χωριό, μετρημένα στα δάκτυλά είναι τα μιάσματα
στο κάθε χωριό και το κάθε χωριό ξέρει
ποιοι είναι.
Για την ιστορία, δεν είναι μόνο η περίπτωση του Βαγγέλη, που
θα κάνει γονείς να θρηνούν, είναι και άλλες. Πριν από ένα χρόνο θρηνούσαμε τον άτυχο
Κώστα
Και πριν δύο χρόνια θρηνούσαμε τον άτυχο Πρίαμο και το Μανώλη.
και όσο θα ψάχνουμε θα βρίσκουμε τέτοια περιστατικά, εγκλήματα
άνανδρων, με άνανδρους ηθικούς αυτουργούς.
Σε κάθε χωριό, σε κάθε νεκροταφείο υπάρχει και ένας τάφος από
τέτοια περιστατικά.
Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα, από λύπη και στενοχώρια
που χάθηκε με αυτόν τον τρόπο ένα παλικάρι, από ντροπή που κάποιοι ντροπιάζουν ένα
τόπο, που τον σεβάστηκαν κατακτητές και αυτοί που τον ντροπιάζουν λέγονται
κρητικοί κατά τα άλλα. Οργή γιατί στο 2015, έχουμε ακόμα γενιτσάρους και κανείς
δεν αντιδρά στις ωμότητες του και χωριά ολόκληρα έχουν σκυμμένα το κεφάλι, σε
μια κλίκα ανθρωποφάγων.
Σήμερα δε θρηνεί μόνο η οικογένεια του Βαγγέλη, θρηνεί και η
οικογένεια του Πρίαμου, του Μανώλη, του Κώστα και του κάθε Βαγγέλη, σήμερα
θρηνεί όλη η Κρήτη βλέποντας το κατάντημά της και θα θρηνεί, μέχρι να σπάσει τα
δεσμά και να ελευθερωθεί από την τρομοκρατία, των σύγχρονων γενίτσαρων και
ανθρωποφάγων.
Όσο έχουμε το στόμα μας κλειστό, όσο δεν αντιδρούμε, σε κάθε
χωριό και μικρή η μεγάλη κοινωνία, στην Κρήτη και την Ελλάδα, στην Ευρώπη και
σε όλο τον κόσμο θα θρηνούμε λεβέντες και παλικαριά, Άνδρες σαν το Βαγγέλη.
Κατά την τάξη και τα έθιμα των παλιών Κρητικών, τους Άνδρες
δεν τους έκλαιγαν τους αποχαιρετούσαν με μια Μαντινάδα.
«Ως και το χώμα
χοχλακά κι η γης πο κάτω βράζει
Πως θα δεχτεί έτσα
κορμί, θρηνεί και αναστενάζει»
Στο καλό Παλικάρι μου, Καλό παράδεισο στη γειτονιά των αγγέλων
Καλή Ανάσταση Κρήτη μου.
Γόρτυνα 15/03/2015
Πατήρ Δημήτριος.
