Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ MANAGEMENT

Αγαπητοί μου Αδελφοί και Φίλοι.
Χαίρεται.

Είχα πάρα πολύ καιρό να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκέψεις μου όπως παλιά. Σήμερα, περνώ την ευκαιρία, από τον Εσπερινό της Εορτής του Αγίου Νεκταρίου και μελετώντας το συναξάρι του, το βίο του, να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκέψεις.
 Κατά την διάρκεια των σπουδών μου και λίγο αργότερα πριν Χειροτονηθώ κληρικός. Εργάστηκα  σαν στέλεχος κάποιων εταιριών. Το πρόβλημα ήταν και είναι το ίδιο: Πώς μπορεί ένας διευθυντής ή προϊστάμενος  να εμπνεύσει και να οδηγήσει τους ανθρώπους που είναι κάτω από αυτόν...

Χιλιάδες διδακτορικά και μάστερ, έχουν γραφεί, πάνω σε αυτό το θέμα. Επιστήμονες προσέγγισαν τα δύσκολα προβλήματα της διοίκησης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, από τους πιο έντιμούς, μέχρι τους πιο τιποτένιους...

Πραγματικά κάνω την σκέψη, αν ένας άγιος άνθρωπος ήταν manager, πώς θα διοικούσε. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να δούμε Τον Άγιο Νεκτάριο από το πρίσμα των διοικητικών του ικανοτήτων και από την θέση του Ως Διευθυντή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Πραγματικά θα μπορούσαμε να πούμε, ότι Ο Άγιος Νεκτάριος έθεσε τις αρχές για το Χριστιανικό management.

Ο Αγίος Νεκτάριος. Γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από το Δημοσθένη και τη Μαρία Κεφαλά. Ονομάστηκε Αναστάσιος. Η οικογένεια του ήταν φτωχή, έτσι αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο, δεκατεσσάρων χρονών παιδί, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε, αρχικά μόνο για στέγη και τροφή. Το 1868 πηγαίνει στη Χίο και γίνεται δάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873. Μετά, γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Το 1877 χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος.

Το 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης στο Κάιρο. Το 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η αγιότητα του, τόσο πολύ φανερή στον κόσμο, έστρεψε εναντίον του τα διεφθαρμένα στοιχεία της εκκλησίας (βλέπεται αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν). Κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί διέβαλαν τον Άγιο στον ενενηντάχρονο Πατριάρχη... Τάχα ο Νεκτάριος εποφθαλμιούσε τη θέση του... Ο Νεκτάριος διώκεται άδικα, μέχρι που διώχνεται από την Αίγυπτο... Έρχεται στην Αθήνα χωρίς χρήματα ψάχνοντας για δουλειά για να ζήσει! Μένει στα Εξάρχεια και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το νοίκι του... Παίρνει τη θέση του ιεροκήρυκα στην Εύβοια.. μετά στη Φθιώτιδα και Φωκίδα.... Οι εντυπώσεις που αφήνει παντού είναι εξαιρετικές, οι άνθρωποι τον αγαπούν...Το 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Γίνεται manager με τα σημερινά δεδομένα... Χωρίς ΜΒΑ και μέσο στο HR...

Τρία παραδείγματα Χριστιανικού Management - Απρόσμενου, συγκλονιστικού, υπέροχου!

Το περιβάλλον της Ριζαρείου

Στην ιερατική σχολή Ριζάρειο δεν φοιτούσαν μόνο πιστοί και παιδιά που ήθελαν να γίνουν ιερείς... φοιτούσαν και άπιστοι, παιδιά πολλών εύπορων οικογενειών, άτομα που ήρθαν γιατί το επίπεδο των σπουδών ήταν υψηλό κλπ.

Όποιος έχει μπεί έστω και μια φορά για μία ώρα σε τάξη τόσο ανομοιογενή, καταλαβαίνει τη δυσκολια... πόσο μάλλον όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συμβιώνουν καθημερινά...

ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Κάποιοι μαθητές της ριζαρείου έκαναν σοβαρότατα παραπτώματα. Τους οδήγησαν στο διευθυντή λοιπόν για να τιμωρηθούν. Τι έκανε όμως ο Νεκτάριος;

Ζήτησε να μην του σερβίρεται φαγητό (του ίδιου, όχι των μαθητών...) για τρεις ημέρες. Θεώρησε ο Νεκτάριος τον εαυτό του υπεύθυνο, πίστεψε ότι ο ίδιος έκανε λάθος, δεν έμπνευσε τους μαθητές, δεν τους οδήγησε στη χάρη του Θεού. Την ώρα του κοινού δείπνου, ενώ οι άλλοι έτρωγαν, προσευχόταν στο Θεό για το πρόβλημα... Και δεν είναι δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο να ξεχωρίσει τον υποκριτή από τον ειλικρινή...

Το ζήτημα αυτό συγκλόνισε την μικρή κοινότητα της ριζαρείου. Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους οι άνθρωποι εκεί είδαν κάποιο διευθυντή να μην ψάχνει για ευθύνες στους άλλους αλλά στον εαυτό του. Η συγκλονιστική ταπείνωση του Νεκταρίου χώρισε το χρόνο στα δύο για την σχολή, το πριν και το μετά. Οι μαθητές άλλαξαν ριζικά. Οι φταίχτες του επεισοδίου δεν ήθελαν να φάνε ούτε αυτοί τις ημέρες που ο Νεκτάριος δεν έτρωγε...έκλαψαν πικρά... μετάνιωσαν... Μετά από αυτό όταν κάποιος έκανε ένα σοβαρό παράπτωμα έπεφταν πάνω του οι ίδιοι οι μαθητές να τον συνεφέρουν...τα λόγια τους ήταν συνήθως

"Θέλεις πάλι να μη τρώει ο Νεκτάριος... δεν τον βλέπεις πως αγωνίζεται εδώ μέσα... θα αρρωστήσει".

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Οι άνθρωποι που καθάριζαν τις τουαλέτες της σχολής καβγάδιζαν γιατί ο ένας ήθελε να ρίξει τον άλλο... ο Νεκτάριος ξύπναγε νωρίς και καθάριζε ο ίδιος τις τουαλέτες για να μην υπάρχει καβγάς... δεν κατηγόρησε κανένα... οι άνθρωποι που θα έπρεπε να καθαρίζουν ντράπηκαν και βρήκαν λύση...



ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Μια άλλη χρονιά ένας από τους εργάτες καθαριότητας αρρώστησε... ο Νεκτάριος άρχισε να καθαρίζει ο ίδιος στη θέση του, φοβούμενος ότι θα απολυθεί ο άρρωστος άνθρωπος. Και αυτό συζητήθηκε πολύ ανάμεσα στους μαθητές, όλοι έτρεμαν πλέον μήπως και τον στενοχωρήσουν, μήπως και του προσθέσουν και άλλο βάρος...

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ...  Για να κάνεις σωστή Διοίκηση πρέπει νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας .

Το 1919 ο Νεκτάριος εισάγεται στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών... ένας γέροντας ιερέας με ένα φτωχό τριμμένο ράσο... Μετά από 50 ημέρες νοσηλείας χωρίς μέσο, και πριν ακόμη να εγχειρισθεί, παρέδωσε την Άγια ψυχή του στον Κύριο που τόσο αγάπησε στη ζωή του...

Αν όλα είχαν μείνει εκεί, σήμερα ίσως κανείς δεν θα τον θυμόταν... Ο Κύριος όμως αποφάσισε κάτι άλλο...

Μόλις πέθανε στο νοσοκομείο ξεκίνησε η γνωστή διαδικασία με το σαβάνωμα... Όμως, το νεκρό σώμα, μύριζε πολύ όμορφα... κάτι σαν ιδρώτας ανάβλυζε από το πρόσωπο που μύριζε καλύτερα από το καλύτερο άρωμα... κάτι που φυσικά οι σαβανωτές δεν είχαν δει ποτέ...ούτε οι γιατροί... ούτε κανείς άλλος... Τα νέα διαδόθηκαν στο νοσοκομείο... Οι γιατροί και το προσωπικό άρχισαν να ρωτάνε, ποιός είναι ο φτωχός καλόγερος;... ποιός;... δεσπότης; πρώην γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο;

Και άρχισε η πορεία που έκανε τον Νεκτάριο γνωστό στην κάθε άκρη, στο κάθε μικρό χωριό της Ελλάδας, στην κάθε γωνιά του κόσμου που ζουν Έλληνες... Η νεκροφόρα έφθασε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά... και κόσμος, πολύς κόσμος που ήθελε να δει τον ιδρώτα που έβγαινε απο το άγιο πρόσωπο και μύριζε τόσο όμορφα... Το καραβάκι "Πτερωτή" τον μετάφερε στην Αίγινα... έφθασε στις τέσσερις το απόγευμα στην Αίγινα... θα έλεγε κανείς ότι όλο το νησί περίμενε στην παραλία...Οι καμπάνες χτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή...

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο κόσμος ερχόταν να δει το άγιο σώμα...που αδιάκοπα ανάβλυζε μύρο και η μυρωδιά δεν ήταν μυρωδιά νεκρού, ούτε μυρωδιά αυτού του κόσμου... Και ήρθαν τα σημεία... τι να πει κανείς για αυτά σε όποιον δεν έχει δοκιμάσει επάνω του την ευεργεσία του Θεού... Η εκκλησία που τόσο ο Νεκτάριος αγάπησε και υπηρέτησε και τόσο κάποια από τα διεφθαρμένα, φιλόδοξα ή κοσμικά μέλη της τον πρόδωσαν και τον αδίκησαν, αναγνώρισε την αγιότητα του... κάτι που ο απλός κόσμος είχε ήδη κάνει μετά τα τόσα σημάδια που έστειλε ο Κύριος... Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται... και ο ταπεινός ιερέας έγινε το παράδειγμα των ευλαβών ιερέων τα χρόνια που ήρθαν... και τόσο πολλών ανθρώπων...

Να έχουμε την Ευχή του..
Χρόνια πολλά σε όλους τους κατά το Όνομα Εορτάζονταίς

Τεφέλι 08/11/2016
Εσπερινός του Αγίου Νεκταρίου.
Π Δημήτριος.

205 ΧΡΌΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΆΝΑΤΟ ΕΝΟΣ ΑΙ ΘΩΜΙΑΝΟΥ

Καταφύγιο των κυνηγημένων και προστάτης κάθε καταφρονεμένου, ο Κουρμούλης, υπέθαλπτε τους χαΐνηδες που λίγο πολύ οι ενέργειές τους ήσαν απόλυτα σύμφωνες με το πιστεύω και την πολιτική που ακολουθούσε ο ίδιος στα κρυφά. Μια από τις περιπτώσεις εκείνες που υπέθαλπτε και συντόνιζε, που φρόντιζε την αποτελεσματικότητα και πήρε μέρος και στην εκτέλεσή της ακόμα, είναι αυτή του Λόγιου (Δημήτρη Βαρούχα) από το χωριό Αη-Θωμάς Μονοφατσίου.

Ο Λόγιος, ξεπάστρεψε πολλούς Οθωμανούς που διακρινόταν για την αιμοβορία, βαρβαρότητα και τυραννικότητά τους. Η πιο σημαντική και ριψοκίνδυνη από τις επιχειρήσεις του ήταν αυτή που επεχείρησε να σκοτώσει στο χωριό Αη-Γιάννης, μέσα στον πύργο-κονάκι του, τον ωμό, άγριο και τυραννικό αγά Ιμπραήμ Αγριολίδη, που καταδυνάστευε τη Μεσαρά.

Ο Αγριολίδης ακούγοντας την πλούσια δράση και τα κατορθώματά του, του μηνούσε, με πονηρό σκοπό βέβαια, πως πεθυμούσε να συναντηθούν. Ο Λόγιος ωστόσο που καιροφυλαχτούσε κι εκτιμούσε πως κατατρομαγμένος ο αγάς είχε λουφάξει και δεν επιχειρούσε να κινηθεί εναντίον του, του απαντούσε να μην στεναχωριέται, ούτε ν’ ανυπομονεί, γιατί θα κατέβει αυτός να τονε συναντήσει. Το θάρρος αυτό ενός ραγιά, όσο κι αν ήταν θράσος για τα προεπαναστατικά χρόνια, έκαναν τον αγά να φυλάγεται. Δεν έβγαινε απ’ τον πύργο του ενώ παράλληλα φρόντιζε να είναι ενισχυμένες οι φρουρές του.

Ο Λόγιος, ψύχραιμα, περίμενε την κατάλληλη στιγμή να τον πλησιάσει. Γι’ αυτό βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τους Κουρμούληδες.

Αρχές Μάρτη 1811, με ενθάρρυνση και προτροπή του Μιχ. Κουρμούλη, οργάνωσε επταμελή ομάδα «την πατούλια του» όπως λεγόταν. Μεταξύ τους ήταν, ο Καμπιτομαθιός απ’ την Αγία Βαρβάρα, ο Νικολουδομανόλης από το Πετροκεφάλι, ο γοργοπόδαρος Γ. Σερβιλής, ο ατρόμητος Γ. Μαυροζαχάρης απ’ τον Κουσέ κι ένα ακόμη παλικάρι από το χωριό Καμηλάρι. Κρυφά φιλοξενήθηκαν από τον Κουρμούλη στον Κουσέ όπου κατέστρωσαν το σχέδιό τους και με τη μεσολάβησή του, ήρθαν σ’ επαφή μ’ ένα μαύρο υπηρέτη του Αγριολίδη. Ντυμένοι στα τούρκικα παρουσιάστηκαν στον υπηρέτη πως ήταν αγάδες κι είχαν παλιούς λογαριασμούς, να ξεκαθαρίσουν με τον αγά του. Με πλούσιες υποσχέσεις αλλά και την απειλή θανάτου αν πρόδιδε, συνεννοήθηκαν και συμφώνησαν να τους ανοίξει νύχτα τις πόρτες του πύργου του. Από διαίσθηση ίσως, επέμενε ο Λόγιος πως δεν έπρεπε να θαρρευτούνε τον υπηρέτη «γιατ’ είχε μαύρη μούρη», όπως έλεγε. Οι αντιρρήσεις όμως ξεπεράστηκαν από τους συντρόφους του και όλοι μαζί ξεκίνησαν το επιχείρημα.

Ο αράπης όμως, Μερτζάνης στ’ όνομα, πρόδωσε την υπόθεση στ’ αφεντικό του. Ο Αγριολίδης του υπόδειξε στη συνέχεια τι να κάνει. Τη νύχτα, όταν κατά το σύνθημα, έξυσαν την πόρτα οι χαΐνηδες, άνοιξε ο υπηρέτης όπως είχαν συμφωνήσει. Ο Λόγιος προχώρησε, κι ενώ προπορευόμενος ετοίμαζε όταν ν’ ανέβει την εξωτερική σκάλα για τον οντά του αγά, αιφνιδιαστικέ. Η ομοβροντία δώδεκα οπλοφόρων ορτάκηδων του αγά, που περίμεναν κρυμμένοι στα σκοτεινά, τον τραυματίζει θανάσιμα. Το τραύμα, ψηλά στον μηρό, αρχίζει να αιμορραγεί. Δεν τα χάνει όμως. Σκοτώνει αμέσως τον προδότη υπηρέτη, σέρνεται έξω από τον πύργο-παγίδα και χάνεται στο σκοτάδι. Ξεψύχησε λίγο αργότερα, από ασταμάτητη αιμορραγία. Την επομένη βρέθηκε νεκρός, λίγο πιο πάνω, στη «φαλαντριανή κορφή» ακουμπισμένος σ’ ένα βράχο.

Για το βράδυ, της επιχείρησης αυτής - μεσάνυχτα 6 Μάρτη 1811.

Ο Ι.Δ. Μουρέλλος αναφέρει στην ιστορία του:

«Ο Λόγιος πήρε μαζί του δύο συντρόφους του και τον αδερφό του κουνιάδου του Ν. Κοσμαδάκη και τράβηξε για τον Αη Γιάννη. Μερικοί έλεγαν πως μαζί του εκείνο το βράδυ ήταν κι ο ίδιος ο Κουρμούλης κι άλλα διαλεκτά παλικάρια, μα δεν τους είχε δώσει την άδεια να τον ακλουθήξουν στον Πύργο. Μακρυά απ’ τον Πύργο αφήκε τους συντρόφους του και τους είπε να μην κινηθούνε μόνο να τον περιμένουν εκεί, κι αυτός επροχώρησε...»

Αφού η επιχείρηση απέτυχε οι σύντροφοι αποχώρησαν χωρίς ν’ αποκαλυφτεί κανείς τους.

(Από το βιβλίο του Γεωργίου Μιχ. Πατεράκη, Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ, ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΔΕΣ ΚΑΙ Ι ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ, σελ.91 -94)